میتو پری (چندلر)

گاهی وقتا شب ها قبل از خواب به مرگ فکر میکردم

یا مثلا پشت ترافیک طولانی

یا توی مترو...

یا خیلی میشد در یکی دو سال اخیر که به مرگ به خاطر اهداف بزرگ فکر میکردم

اما سر داستان مرگ متیو پری از هرزمانی بیشتر به یگ مرگ معمولی فکر کردم

اینکه یک روز نشستی توی خونه ات و بدون هیچ هدف خاصی یهو میمیری!

اینکه واقعا اگر بعدش هیچی نباشه چی؟

اگر بعدش مثل قبل از تولد که هیچی نبود، هیچی نباشه چی؟

اینکه قبل از تولد دنیای دیگری بوده یا نه خیلی برام مهم نیست

برای من، این منی که الان اینجام، هیچی نبوده

هیچی یادم نمیاد

من هیچی ندیدم

حالا اینکه عده ای معتقد هستن که بوده و ما خبر نداریم رو کاری ندارم

اگر بعدش هم مثل این باشه چی؟

همونطور که قبلش در هیچ جایی نبودم و از هیچ جایی اینجا رو نگاه نمیکردم و شیر و عسل نمیخوردم و ...

اگر بعدش هم مثل یک تلوزیون خاموش بشم چی؟

مثل یک تلوزیونی که تا قبل از ساخته شدن نبود و بعد هم دیگه نخواهد بود

نه در دنیایی دیگه ای میره نه زندگی ابدی در انتظارشه نه هیچی

خیلی حال بد کنه

ولی...

نمیدونم انگار منطقی ترین گزینه ای هست که به ذهنم میرسه